donderdag 21 februari 2019
Een verkeerd geparkeerde auto
Voor F. Starik
Ze zijn vergeten het geluid weer aan te zetten, woedend op wat knoppen
zitten drukken, de ramen staan als televisieschermen op sneeuwbeeld en
jij als groot nieuws in het theater van onze weemoed, de kaasschaaf ligt
onaangeroerd op het tafelblad en je hart dat als een verkeerd geparkeerde
auto in de borstkas tot stilstand was gekomen. Op dat moment trok ik net
een blikje ansjovis open, een massagraf zou je gezegd hebben, en hoe ik
ze haast lieflijk op de snijplank legde, de olie van hun lijfjes depte, ze daarna
serveerde met wat cherrytomaatjes en speltpasta: hoe minder fotogeniek het
leven, hoe mooier de borden zijn opgemaakt. Wat ik zal missen onderstreep
ik op papier: het urenlang mailen over de aankoop van appelslakken voor in
je aquarium – ik heb ze nooit gezien maar je voelde je een vader voor ze,
wakend aan de andere kant van het water was vaak het beeld dat ik het laatst
zag voor ik insliep, je wang tegen het glas als de slijmerige onderkant van een
slak. Of over mijn glow-in-the-dark-dekbed dat jij als zeer gevaarlijk bestempelde;
ik kon het beter in beton laten storten en gekscherend noemde je me kikker, kikker
dit, kikker dat en we dronken tomatensap in Café De Zwart, kozen mooie woorden
uit, bespraken ze met een heldere tongval: ochtendnevel, camouflage, steltlopers,
lieslaarzen. En dan alles wat je me leerde over kleine mensen en grote wensen,
over dat vriendschap altijd van twee kanten moet komen, en nu sta ik hier en ben
jij daar, je slakken dragen vandaag speciaal voor jou hun bruine maatpakken.
2019
Nog een In Memoriam. Nu voor F. Strarik, die maart 2018, op 60-jarige leeftijd, overleed. Niet, zoals Brands en Zwangerman, zelfgekozen, maar totaal onverwachts, aan een hartstilstand. Marieke Lucas Rijneveld publiceerde bovenstaand gedicht in Revisor en het staat, vrijwel identiek, in haar nieuwe bundel afgedrukt.
Marieke Lucas Rijneveld
Ik schreef vaak over F. Starik, zoals hier.
