Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 veelal dagelijkse rubriek met gedichten en gedachten daarover.
Dit vanuit het levensmotto: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van het kopje ARCHIEF (zie onder het gedicht) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links ga je vooruit naar het volgende.
Maar veel handiger zijn deze links: daarmee ga je direct naar de inhoudsopgaven van:
2024-1 (A-F), 2024-2 (G-K), 2024-3 (L-R) en 2024-4 (S-Z)
2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z) 
2022-1 (A t/m K) en 2022-2 (L t/m Z)
2021-1 (A t/m K) en 2021-2 (L t/m Z)
2020-1 (A t/m K) en 2020-2 (L t/m Z)
2019, 20182017 en 2016.

Week 46 - Toon Tellegen: Het gezicht van de eenvoud

zondag 18 november 2018

Het gezicht van de eenvoud is verscheurd.
Iemand wilde het weggooien: wat heb je aan eenvoud?
Duiven op de rand van mijn balkon.
De eenvoud van het zoeken naar voedsel en niet denken aan de dood, die elke dag…
elke minuut…
Mijn broer is dood.
Zijn gezicht kijkt mij aan, de twee helften ervan.
Kan iemand eenvoud maken?
‘Eenvoudhersteller. Wij herstellen al wat zijn eenvoud heeft verloren.’
Ik ga naar binnen met het gezicht van mijn broer.
‘Kunt u dit herstellen?’
‘Laat eens zien. Ja, dat lukt wel. Komt u over een week maar terug.’
Maar als ik na een week terugkom – ik heb het bonnetje bewaard, ik wil niet dat ik een ander gezicht terugkrijg:
‘Het spijt me. Het verpulverde onder mijn vingers. Was degene wiens gezicht dat was wel eenvoudig? Weet u dat zeker?’
Ik kijk naar de grond.
‘Ik vermoed van niet. Maar ik heb wel iets anders voor u. Ter genoegdoening. Ik zie dat u ontroostbaar bent.’
Ik krijg het gezicht van de onbegrijpelijkheid.
Ik zet het op en kijk om me heen.
Alles is nieuw, maar ik mis mijn broer.

2018


Voor de laatste keer het vervolg op gisteren.

Archief 2018