Week 38 - Stefan Hertmans: Zij spraken over plooien...

Zij spraken over plooien in het spreken,
lichtende kieren in de ademgang,
ze stonden in het waaien van de wereld,
deinend en luisterend
of niet in hen een zang begon,
iets wat hun wankelen kon tegengaan.

Maar schommelend in twijfel wisten zij
het zeker: niet onder hen trilde het
waar zij met oren aan de grond
genageld waren, maar op een ander
continent dat bromde, diep in hen.
Woorden die ze niet gesproken hadden
namen het over van hun aanzet tot de dans.

Buiten aan ramen wordt geschreeuwd
en wij, voorzichtig schuifelend,
elk op zijn eigen wereldbol,
wij spreken niet maar staren
met open monden naar de branding
van die uitgestoken handen,
ontelbaar, licht zwevend in de schemer

2016


Nog een keer Stefan Hertmans.

Gedicht geïnspireerd op Conversation Piece (zie foto’s), een reeks werken van de Spaanse kunstenaar Juan Munoz (1953-2001), dat in 2016 te zien was in de Zomer van Watou, het jaarlijkse festival dat poëzie en beeldende kunst met elkaar verbindt. Hertmans schreef dit gedicht in opdracht van het festival.

Wat de bundel niet vermeldt, is dat toen in alle drie de strofen nog sprake was van de eerste persoon meervoud: wij. En dat was ook het geval toen het gedicht in 2017 deel uitmaakte van het vertaalproject van Poetry International. Voor Onder een koperen hemel heeft Hertmans de eerste persoon meervoud in de eerste twee strofen vervangen door de derde: zij. Daardoor zijn er nu twee werelden: die van hen en die van ons.