dinsdag 14 augustus 2018
Ze lieten haar kiezen tussen haar geld en haar leven, verklaren
de getuigen. Maar de mevrouw
had niets: ze namen haar portemonnee alleen maar mee als aandenken:
de lege portemonnee: embleem van de maag:
ze stalen haar armoede: ze gaven haar
een kogel: juweel gezet in vlees dat niets bezat,
Bloed is rood, zo konden de toeschowers bevestigen.
2017
Nog één keer Luis Felipe Fabre. Vertaler Luc de Rooy over onder meer dit gedicht in zijn nawoord van Provencaals cabaret:
Fabre houdt van dit soort opgepikte knipsels, roddels, beelden en anekdotes van marginale personages en gebeurtenissen. […] En een hedendaags dichter heeft ook andere kanalen tot zijn beschikking: televisie, reclameblokken, het internet. In zijn latere bundel Verdachte omstandigheden zie je dat Fabre vooral met de conventies van de film speelt, in Provencaals cabaret, waarmee hij debuteerde, leunt hij nog op de klassiekers van zijn land: luchadores, mariachi’s, rancherozangers met hun (moord)ballades en bijbelverkopers in de woestijn komen voorbij en vormen een dwarsdoorsnede van de Mexicaanse populaire cultuur. […] Fabre schept een kakofonie van stemmen, een caleidoscopisch beeld van zomaar (of juist niet zomaar) een plek in Mexico […] die de complexiteit en, vooral, de meerstemmigheid van zijn land moet laten zien. En daarmee schept hij zijn eigen Comala, zijn eigen spookdorpje vol stemmen (en hun verhalen), gevuld met karikaturen van de gemêleerde Mexicaanse samenleving, en houdt zo in één keer al zijn landgenoten een spiegel voor.
