zondag 12 augustus 2018
Een meisje verdwijnt onder verdachte omstandigheden: nog een
meisje verdwijnt en daarna
nog een
en nog een en nog een en nog een en nog een en nog een: nee, geen
reden tot paniek, verklaart
de politiecommissaris: volgens de statistieken
is het doodnormaal dat er in Mexico af en toe meisjes verdwijnen. Maar
een nacht, een hals, gehuil, bebloede hoektanden:
er waren getuigen:
de meisjes zijn terug!:
een zaklamp die midden in de duisternis aangeknipt wordt
alleen maar om bij te schijnen en wat al gevreesd werd: een op hol geslagen
vlucht vleermuizen:
de meisjes zijn terug!:
getande rozen, fluwelen vogelspinnen, hels rode monden:
Het zijn de vampiervrouwen
die uit de misdaad, de dood en het vergeten zijn wederopgestaan
als karma, als
wroeging zijn ze wederopgestaan, dorstend
naar bloed en uit op wraak.
De meisjes zijn terug: een film van Luis Felipe Fabre.
De meisjes zijn terug: binnenkort bij u in de bioscoop.
2017
Een film van Luis Felipe Fabre. Dat is dezelfde persoon als de filmische dichter. Dichter uit Mexico-Stad, geboren 1974. Volgens de flaptekst een van de interessantste en meest uitgesproken jonge stemmen van de Latijns-Amerikaanse letteren. Uitgeverij Karaat gaf twee van zijn bundels uit: Verdachte omstandigheden (maart 2017), vertaald door Merijn Verhulst, en Provencaals cabaret (november 2017), vertaald en van een nawoord voorzien door Luc de Rooy.
Bovenstaand gedicht komt uit de eerste afdeling van Verdachte omstandigheden, getiteld Voorfilmpjes, die bestaat uit twee trailers. Dit is de eerste. Het openingsgedicht dus. Daarin duiken de zombies, vermoorde vrouwen en nacro’s (drugshandelaren) al op. Niet als verzonnen situaties waarin angstaanjagende monsters de dienst uitmaken, maar als poëtische remedie om de angst van de werkelijkheid weg te lachen. Die werkelijkheid: de geweldsspiraal waarin Mexico terecht is gekomen.
