zaterdag 28 juli 2018
Dag juf,
Ik kan niet komen, want
we zitten nog in Zwitserland.
We waren op de rode piste
toen papa drie keer heel hard nieste.
Dat maakte een lawine los.
Die sleepte haast het hele bos
èn onze auto met zich mee.
Die ligt nu in de Bodensee.
Ik dacht: dan nemen we de trein.
Dat had best handig kunnen zijn,
maar de lawine ging nog door
en trok een wissel op het spoor.
Nu rijden er geen treinen meer.
Ik dacht: we kunnen voor een keer
het vliegtuig nemen, franken zat.
Maar ook het vliegverkeer ligt plat
door al die sneeuw, en volgens mij
is het gevaar nog niet voorbij,
want de lawine is zojuist
het Ruhrgebied voorbij gesuisd.
Ze is op weg naar Nederland.
Vannacht – zo schrijft een Duitse krant –
passeert ze onze grens (bij Spijk)
en raast dan door naar Kinderdijk,
alweer ze ’s ochtends tegen elven
ons klaslokaal zal gaan bedelven.
Ik raad groep zes en zeven aan
om morgen niet naar school te gaan.
Met ons is weinig aan de hand.
We zijn nog steeds in Zwitserland
en blijven nog een weekje skiën.
De sneeuw komt haast tot onze knieën,
en in de bergen blijft het vriezen.
Als papa weer een keer moet niezen
dan horen jullie het op tijd.
P.S. Hij zegt dat het hem spijt.
2018
Over het kwartaaltijdschrift Dichter, met gedichten voor kinderen van 6 tot 106 en uitgegeven door Plint, heb ik het hier nog niet gehad. Maar nu nummer 8 er ligt, kan ik niet langer wachten. Vanwege één gedicht: het bovenstaande.
Dichter-8 noemt zich Het Wereldnummer!, want de wereld is het thema en in de verschillende hoofdstukken komen de werelddelen voorbij. In Europa ook ons eigen land, zoals aan de hand van dit grappige gedicht van kinderboekenauteur Bette Westera (1958). Dat zij ook over heel ernstige zaken geweldig goed kan schrijven – dat bewaar ik voor morgen.
PS
Voor de taalpuristen onder u: niezen (en dus niesde, geniesd) en niesen (nieste, geniest) kan allebei! Niks aan de hand dus als iemand op de rode piste heel hard nieste.
