dinsdag 12 juni 2018
Is het een muur van glas, de palm van een hand
rechtop? Is het een gebrek aan gezond verstand,
ijzer in het bloed? Peuten geven degelijk advies:
Daal af in het kind dat geen woorden kent, alleen
jij kan erbij. Maar waar ik ook grijp, ik grijp mis.
Het is geen sleetse woede die spieren stijft, geen
allergie, geen zeldzame waan. Het is een tikfout
in de genen. Melancholie op celniveau. Het is een
haperend mechaniek. En nee, ook dat is het niet.
2018
Ook vandaag Peter Swanborn.
Is het? Is het? Is het? Is het?
Het is geen… Het is geen… Het is geen…
Het is… Het is… Het is…
Nee, ook dat is het niet.
Je loopt tegen een muur, maar ziet wel (want het is een muur van glas) wat zich achter je hindernissen aandient. De palm van een hand rechtop. Dat is het handgebaar dat de ander tot afstand maant. Kortom: de ik voelt zich ernstig belemmerd, beperkt. Psychotherapeuten geven advies, want van een geestelijke (gebrek aan gezond verstand) of lichamelijke (ijzer in het bloed) afwijking is geen sprake. Hij moet graven in zijn jeugd, want alleen jij kan erbij. Maar waar ik ook grijp, ik grijp mis. Nee, niet door emoties (sleetse woede), afkeer (allergie) of waarnemingsgebreken (zeldzame waan). Is het dan toch genetisch (tikfout in de genen), neurologisch-psychisch (melancholie op celniveau) of fysisch (haperend mechaniek)? – nee, ook dat is het niet.
Zoals de natuurobservator, die hij ook is, het slecht kan treffen door de wreedheden der natuur, zo overkomt het hem nu zelf. Je ziet het aan, maar staat machteloos.
