zondag 27 mei 2018
Beluister hier
Als tranen over mijn wangen
Zie ik de oceaan
De albatros die zweeft boven de klif
Als tranen over mijn wangen
De ogen van de vrouw in zwart
Vastgenageld door hitte op haar stoel
Als tranen over mijn wangen
De sterkte van het licht
Genesteld in de rimpels rond mijn ogen
Als tranen in mijn ogen
Scheert de snelle snelle zwaluw
In het laatste licht boven het water
Als tranen over mijn wangen
Zie ik de rode zon
Met zichtbare gang in zee verdwijnen
Als tranen over mijn wangen
De blik van de ezel
Wachtend onder de boom voor eeuwig
Als tranen over mijn wangen
Jouw snelle witte lach
En altijd weer verlegen van ons samen
Als tranen over mijn wangen
Zijn mijn herinneringen
Gevoel is te veel vreugde voor mij
Ik wil naar huis ik wil naar huis
Ik wil voor altijd
Ik wil naar huis
2003
Gisteren schreef ik over Natascha Emanuels (1939-2018). Zij werd 78 jaar oud en leed al een aantal jaren aan de ziekte van Alzheimer. Dat gold ook voor Shireen Strooker (1935-2018), die een maand eerder, op 19 april overleed. Zij werd 82 jaar. Bij haar werd de ziekte ook al een aantal jaren eerder, namelijk in 2011, gediagnostiseerd.
Met Natascha Emanuels verwaterde het contact; de vriendschap met Shireen Strooker liep dramatisch af, niet lang na de hommages die ik organiseerde kort na de dood van haar geliefde, dichter-zanger Bram Vermeulen.
Maar Natascha wel gedenken en Shireen niet – dat voelt niet goed. Vandaar de keuze voor vandaag. Afkomstig van De Mannen, Brams laatste cd, uit 2003. De vrouw in zwart is natuurlijk Shireen.
