zaterdag 26 mei 2018
En wie, wie had dat nou gedacht
Jij bent een kindje van Van Agt
Van Agt is o zo’n waakzaam mens
Woont aan de twaalf-wekengrens
Hij is een man die koeieneert
Al wie zijn vage grens passeert
Jaja, hij controleert de vracht
Slaap zacht, mijn kindje van van Agt
Als ik de wetsontwerpen lees
Hou je die grens met douaniers
En kom je met je vrachtje aan
Dan bellen die het Vaticaan
Dan hoor je Avé Toet Toet Toet
En niemand weet dan wat er moet
En toch heeft Toet Toet Toet veel macht
Dus hup weer kindjes van Van Agt
‘k Lag bij Van Agt soms onder ’t bed
Hij bestudeerde dan de wet
En met zijn voeten op zijn kruik
Mompelde hij: bewaak hun buik
Bewaak hun lijf, bewaak hun ziel
Ik ben de ware vruchtofiel
Dat jij au fond niet werd verwacht
Was niet het ergste voor Van Agt
Ik zing voor jou, ik zing vannacht
Voor alle kindjes van Van Agt
En die hij nog creëren gaat
Als hij ons niet beslissen laat
Als hij vindt dat de zwangerschap
Een zaak is van de mannenhap
Slaap goed, lief kind, jij bent een pracht
Ik breng je morgen bij Van Agt
1975
Beluister hier het hele programma Een vrouw is ook een mens (1975).
Bovenstaand lied begint op 31:30.
Vandaag een wel zeer gedateerd lied. Het is dan ook meer dan veertig jaar oud. Maar er is een goede reden voor die keuze.
De tekst is dus van de hier vaak besproken dichter (vanaf 1979, maar in 1975 nog liedauteur) Ed Leeflang. Hij schreef die voor Het Vrouwencabaret van Natascha Emanuels. Natascha Emanuels overleed 13 mei jl. op 78-jarige leeftijd en daarom kies ik vandaag voor dit lied.
Met haar Vrouwenkabaret loopt Natatscha Emanuels, samen met Cobi Schreijer, mee voorop in de Vrouwenstrijd. Daarvóór speelt zij onder meer in de musicals Hair (1970) en Oh! Calcutta! (1971), met als ondertitel Oh wat een zalige billen heb jij. Het overvloedige naakt is taboedoorbrekend, maar artistiek is het een zootje.
Vijfde van rechts Natascha Emanuels; tweede van rechts Willeke van Ammelrooy
Het Vrouwenkabaret bestaat van 1971 tot 1981. Emanuels verslijt in die tien jaar ruim twintig vrouwelijke medespeelsters en acht pianisten. Het accent verschuift steeds verder van de persoonlijke ervaringen van de Nederlandse middle-classvrouw naar de onderdrukking van alle vrouwen waar ook ter wereld. Heel erg van dik hout zaagt men planken. Zoals rond de katholieke minister van Justitie Dries van Agt, die de Bloemenhovekliniek, waar abortussen worden uitgevoerd, wil sluiten. Nou ja, niet alleen Van Agt moet het ontgelden. Uit hetzelfde programma:
Weet je wat gek is? Een man die over abortus beslist.
Weet je wat nòg gekker is? Tien mannen die over abortus beslissen.
Maar als Cobi Schreijer constateert: “Wat koop ik ervoor dat ik gelijke rechten heb als straks de wereld naar de knoppen gaat?”, besluit ook Emanuels dat alles nu wel gezegd is over abortus, verkrachting en rolpatronen. Ze heft haar Vrouwenkabaret op en gaat solo verder om vervolgens jong talent te gaan begeleiden, zoals voor cabaretfestival Cameretten, waar zij onder anderen Paul de Leeuw onder haar vleugels neemt. En in dat coachen is zij heel erg goed: deskundig, inspirerend, gedreven en bovenal ontzettend aardig.
In die jaren hebben wij nog veelvuldig contact, maar vanaf 2000 verwatert dat. Zo gaat dat soms. Ik las nog wel dat zij in 2006 het boek Afscheid van Amalia schreef, dat handelt over het ziekteproces van haar moeder, die aan Alzheimer leed. Ik wist niet dat zij een paar jaar daarna diezelfde verschrikkelijke diagnose kreeg.
