woensdag 23 mei 2018
In de verte spreekt een stem
Die ik herken van onze ruzies
Over kleine misverstanden
Over grote desillusies
En ik hoor de kille klanken
Van jouw ingehouden woede
Maar wat kan ik meer dan janken
Als ik dit niet kon vermoeden
In een waas hoor ik je zeggen
Dat je alles op wilt geven
Dat je alles met je meeneemt
Wat me lief is in dit leven
En ik luister hoe jouw woorden
Langzaam opgaan in de zinnen
Die me treffen als een bliksem
Met vernietigende kracht
Deze kilte maakt me gek
En dit gevoel is angstaanjagend
Maar je woorden malen verder
En m'n ogen kijken vragend
Waarom zei je mij niet eerder
Dat je zo van me vervreemd was
Waarom sprak je over liefde
Als je nooit van mij gehouden hebt
Ik verlies het van de wanhoop
En ik voel m'n tranen branden
En ik zou niets liever willen
Dan m'n hoofd weer in jouw handen
Maar wat tot een uur geleden
Nog zo veilig heeft geleken
Is 'n hele grote leugen
En 'n kaartenhuis gebleken
Het is net of iemand anders
In jouw lichaam is gekropen
En ik heb niet eens gemerkt
Dat-ie naar binnen is geslopen
Om jouw liefde uit te wissen
En m'n wereld te vernielen
Wil er niemand me vertellen
Dat ik alles heb gedroomd
1995
[Beluister hier het origineel]
[Zie en luister hier in hysterische versie]
Hoe vaak heb ik mensen zien breken op dit nummer of horen zeggen: “Tja, dat is voor mij natuurlijk heel herkenbaar.” Wat dat ‘natuurlijk’ betreft: ik denk dat het voor bijna iedereen - van kalverliefde tot diamantentrouw – herkenbaar is: een liefde waar je zelf in gelooft, maar die door de ander ruw wordt verbroken.
Waarom kies ik vandaag voor deze tekst (op Italiaanse muziek) van Han Kooreneef (1963), bekend in de uitvoering van Marco Borsato? Omdat ik met plaatsgenoot Kooreneef een voorstelling voorbereid en dat niet alleen een eer, maar ook een genoegen vind, want hij is geweldig gezelschap. Onze vriendschappelijke ontmoetingen ga ik zeer opgewekt in en nog vrolijker uit.
Voor die voorstelling hebben we het ook over zijn repertoire, want dat staat daarin centraal. Zoals Margherita dus, dat alleen maar zo heet omdat het de titel is van het origineel van Riccardo Cocciante. Ook valt die naam vaak aan het slot trouwens; het is zo pathetisch (luister en zie hier) dat Han dat deel in het Nederlands gelukkig wegliet.
Han is ook de vertaler van een ander Italiaans origineel. Daarover bestaat een prachtige anekdote. Een Brabantse zanger won een wedstrijd en de hoofdprijs was dat hij een single mocht opnemen bij Han Kooreneef. Die gaf de zanger de keus: een ballad of een up-tempo, waarbij de producer aangaf dat dat steviger nummer wel eens een grote hit zou kunnen worden. Nee, de zanger verkoos toch de ballad. Niet verstandig, zei Han; “Ik weet het toch echt zeker”, zei de ander. Een jaar later, in 1994, brak een andere zanger door met dat lied, te weten… Marco Borsato. Met Dromen zijn bedrog dus. En de Brabantse zanger en zijn lied? Twee keer gedraaid bij Omroep Brabant; van beide daarna niets meer gehoord.
Prachtige anekdote. Toch nog maar even aan Han zelf voorgelegd: De anekdote is prachtig als het gaat over gemiste kansen, maar het zegt mij niets! Ik heb het lied Storie de tuti I giorni voor het eerst gehoord in de lente van 1994 met het verzoek er een Nederlandse tekst voor Marco op te maken. Wel jammer dat het niet echt gebeurd is.
Eric van Sauers vertelde in een voorstelling een waargebeurd verhaal en kreeg tijdens de inspeelfase alleen maar de reactie dat het te ongeloofwaardig was. Hij zwakte daarna de werkelijkheid af. Vaker gebeurt het tegenovergestelde: dat verhalen helaas zo mooi zijn dat het jammer is dat ze niet waargebeurd zijn. Zoals hier dus. Laten we daar dan maar voor kiezen: bedrog is dromen. Oké toch?
