zondag 13 mei 2018
Anekdote waar je niets mee kunt
Zoals van die kampdokter, in de oorlog, die de ene
na de andere gevangene voor zijn neus kreeg
allemaal ten dode opgeschreven
allemaal bedelend om medicijnen die
hun lijden met een beetje geluk nog wat langer
zouden rekken, hij besloot
zichzelf niet voor de gek te houden
deed niets, tekende enkel nauwgezet hun portret
als aandenken voor de aanstaande nabestaanden
terwijl aan de andere kant van zijn bureau
men zich vastbeet in klachten, symptomen, remedies
na de oorlog gaapten ze hem aan
honderden doden, op grof papier, hij had
de hoorn al tegen het oor gedrukt
toen hij in het zoemen van de pieptoon
herkende wat ze zouden zeggen
de zonen, de dochters, de echtgenoten
had jij als arts nou werkelijk niets beters
te doen dan het maken van wat schetsen?
later zou zijn eigen zoon de stapel
onder het stof terugvinden in een doos
wat een rotzooi, zou hij zeggen, en hij gooide
de doden bij het oud papier
nu leven ze onherkenbaar verminkt
voort in kranten, toiletrollen, het kladpapier
waarop ik schrijf en schrap en schrijf
aan een anekdote waar je niets mee kunt
2018
Voor de derde en (helaas) laatste keer aandacht voor de nieuwe bundel van Krijn Peter Hesselink. De kampdokter tekent portretten ter herinnering, de betekenis wordt ontkend (door hun nabestaanden), vervolgens veronachtzaamd (door zijn nabestaanden) , daarna vernietigd (want gerecycled) en herbestemd, zoals voor het papier van de dichter die schrijft over de kampdokter die portretten tekende ter herinnering – anekdote waar je iets mee kunt.
