donderdag 26 april 2018
Broos en gemankeerd als ik zelf, heft hij
mij bruisend welkom. ‘Gezondheid’
galmt hij tegen de lucide middaghitte.
Slalommend door de dagen die wij een
halve eeuw onthielden, slaat hij een blad-
zij om waarop hij trouw juicht aan zijn
bruid, nog immer naast hem, sneeuwen
schoonheid meewiegend op het kriskras
door ons geheugen. Ik was en ben getuige.
Wij verliezen ons in het gemis en vinden
ons door elkaar terug in wie wij
ongetwijfeld moeten zijn geweest – hoor ons
ernaar raden. Voor even kunnen we
tegen het gebroken wit van ons heden.
2018
Dat is waar het in deze bundel om gaat: om wat verdween aan zuiverheid en trouw, om liefde die vertroebelde, verloren kracht, gefnuikt verlangen. Wie leeft maakt brokken. De scherven probeert Vroomkoning tot gedichten om te vormen, de breuklijnen te lijmen tegen het wit van het papier.
Aldus de achterkant over Gebroken wit van de breuklijnen-lijmer tegen het witte papier: Victor Vroomkoning (pseudoniem van Walter van de Laar, Boxtel 1938). Bijna tachtig jaar is hij nu en hij blikt voorzichtig vooruit op wat nog komt, maar bovenal heftig terug op wat was. Op herinneringen uit zijn kindertijd, op jeugdliefdes, op (en met - zie bovenstaand gedicht) oude vrienden, op zijn gestorven ouders, die hij uit hun gezamenlijke leven terughaalt, zijn uitgevlogen kinderen die zelf alweer kinderen kregen, zijn lang geleden gestrande huwelijk, de nieuwe liefdes die voor even of voor langer kwamen en weer gingen en bovenal zijn eigen geleefde leven...
Opnieuw – na Wouter Godijn (zie hier en hier en hier - een bundel die voor één dag bedoeld was, maar te mooi is om nu al los te laten. Morgen weer.
