dinsdag 17 april 2018
De kunst van het verliezen leer je gauw;
zo veel dingen lijken zo graag kwijt
te willen zijn dat hun verlies geen ramp is.
Verlies elke dag iets. Accepteer dat je
je sleutelbos niet vindt en je uren zoekraken.
De kunst van het verliezen leer je gauw.
Oefen dan om méér en sneller te verliezen:
Plaatsen en namen en waar je ook alweer
naartoe zou gaan. Niets daarvan is een ramp.
Ik verloor het horloge van mijn moeder. En ook
mijn laatste, bijna laatste drie geliefde huizen.
De kunst van het verliezen leer je gauw.
Ik verloor twee steden, heel mooie. En grootser
een paar rijken, twee rivieren, een continent.
Ik mis ze, maar een ramp was het niet
Zelfs jou verliezen (je geplaag, dat gebaar
dat me zo lief is) logenstraft dat niet. Kennelijk
leer je de kunst van het verliezen gauw
ook al leek het eerst (noteer dat) een ramp.
Ik had het boek al een paar keer zien liggen, maar liep eraan voorbij. Totdat ik het gisteren in de poëzieschappen van de boekhandel zag staan en op de voorkant las: Poëzie die inspireert, troost, ontroert.
In zijn inleiding schrijft samensteller Daan Bronkhorst: Dit is de twintigste bloemlezing van internationale poëzie die de Nederlandse afdeling van Amnesty International sinds 1983 heeft uitgebracht. […] De opbrengst van het boek komt ten goede aan Amnesty’s werk voor mensenrechten. De twintigste al; ik denk dat het mijn eerste kennismaking is.
De gedichten zijn ondergebracht binnen acht thema’s: leven, stilte, geheimen, waarheid, verlies, moment, verbinding en gloed. Bronkhorst: Naast gedichten van hedendaagse Europese, Amerikaanse en niet-westerse dichters zijn ook gedichten opgenomen uit de oude westerse, Perzische, Chinese, Japanse en Arabische tradities. […] We hadden speciale belangstelling voor dichters met een achtergrond als vluchteling en migrant. Deze bundel bevat nogal wat poëzie van voormalige gewetensgevangen en van dichters die werden vervolgd of gepest vanwege hun seksuele geaardheid.
Daan Bronkhorst is zelf een van de vertalers van gedichten die daarmee voor het eerst in het Nederlands verschijnen. Zoals bovenstaand gedicht, waarmee de afdeling Verlies opent, van Elizabeth Bishop (1911-1979), geboren in Massachusetts en, nadat zij als kind haar ouders verloor, woonachtig in onder meer Frankrijk en Brazilië. Bronkhorst: Ze had langdurige relaties met vrouwen en beschreef zichzelf als ‘sterk feministisch’.
