zondag 15 april 2018
Ik zal bij het einde beginnen.
Als de klok van het leven ontregeld
de tijd hier op aarde bezegelt
en punten zet achter de zinnen
die je woordeloos stamelt.
Toen de liefsten zich hadden verzameld
rondom het bed dat mijn sterven omlijnde.
Zoek me maar in dat einde.
Daar was ik,
maar daar ben ik niet meer.
Daarvoor heb ik los moeten laten.
Ik liet los om zelfstandig te wezen:
Zelf eten, zelf schrijven, zelf lezen.
En toch had ik pas in de gaten
hoe de ziekte mij temde
toen mijn kleinkind mijn vingers omklemde
met meer kracht dan ik nog had om haar te dragen.
Zoek me maar in die dagen.
Daar was ik,
maar daar ben ik niet meer.
Daarvoor kwam het harde beseffen.
Het bidden, het vloeken, het huilen.
Het liefdevol troosten en schuilen.
Het lot dat besluit je te treffen
en vervolgens niet uitwijkt.
En hoe je daarna wel vooruitkijkt
maar radeloos over hoe lang het zal duren.
Zoek me zelfs in die uren.
Daar was ik,
maar daar ben ik niet meer.
Daarvoor kwam die dag dat de dood mij ten dans vroeg.
Een wrange en almaar vertragende wals.
Toen ik die drie letters voor de eerste keer hoorde
en ik ze alleen maar kon lezen als ‘als’
Als het nou maar kon verdwijnen…
Als er misschien medicijnen…
Als we maar dicht bij elkaar…
Als ik mijn kleinkind nog maar…
Als,
Als,
Als…
…ik mag eindigen vóór het begon:
Toen wij met de glazen geheven
de lof zongen over het leven.
In het vaste geloof dat de zon
onze wegen zou kleuren.
Onwetend van wat ging gebeuren.
Zo levens- en vreugdevol als we toen waren
Zoek me daar, in die jaren.
Daar was ik,
en daar ben ik nog steeds.
Daar ben ik nog steeds.
2018
Prachtig lied, gechreven in opdracht voor het Benefietgala voor de stichting ALS (9 april 2018).
Zie hier.
