woensdag 28 maart 2018
Het was gisteren de dag van mijn zesenvijftigste verjaardag, geloof ik
ik houd dat niet meer precies bij sinds de getallenreeks
waarbinnen ik gevangen zit zo ver is opgelopen
dat het een beetje gênant begint te worden
als men je vraagt hoe oud je nu eigenlijk bent
en je moet even nadenken en je noemt
zomaar een getal dat wel ergens in de buurt zal liggen
van hoe verschrikkelijk oud je bent geworden.
Op sociale media is het een populair tijdverdrijf
om met een zogenaamd wetenschappelijk verantwoorde test
je werkelijke leeftijd te ontdekken
en op de een of andere manier komt die leeftijd altijd veel lager uit
dan je werkelijk bent, reden waarschijnlijk
dat de mensen die test massaal invullen
men rekent zich rijk, Thomas.
U=Ik vierde dus voor de vierde keer mijn veertiende verjaardag
een dag die steevast samenvalt met het begin van de grote vakantie
met Majoor, die altijd op maandag en dinsdag bij mij is
soms de woensdag blijft hangen
en mijn verjaardag viel op dinsdag
en Victoria, ook zij kwam helemaal uit Utrecht gereisd
om samen wat te eten
dat moet van mijn moeder
op je verjaardag ga je gezellig uit eten
met je naaste familie en mijn naaste familie
is nu cadeautjes aan het kopen
en daarna zullen ze zingen
van dat kun je wel zien dat is hij
dat vinden wij allen zo prettig
jaja.
Vader en zoon
ze hebben ’s ochtends een taartje gegeten
een taartje met aardbeien en slagroom
tijdens het eten van het taartje bleven ze gewoon rechtop staan
in de keuken
om de tafel en
ze grijnsden elkaar toe
ze zeiden nog net niet gezellig
zoon hield er een dot slagroom in zijn neusgat aan over
vader liet een halve aardbei op de grond vallen
dat was niet erg
hij veegde het op met een servet
of een keukenpapiertje
daar wil ik vanaf wezen.
Het lukte allemaal best goed
maar vanochtend
kwam Majoor tegen achten aan mijn bed staan
(hij had een vroeg tentamen en zou diezelfde middag
met een vriend op zijn racefiets naar Santiago de Compostella
vertrekken bestemming bereikt hebbende terugvliegen
en daarna met een auto naar een popfestival in Hongarije rijden
hij zou maanden wegblijven_
en
hij streelde langdurig mijn benen
herhaalde telkens, heel zacht: dag papa
dag papa
en ik deed mijn best
hier geen voorteken
in te zien
iemand
zou
die tocht
niet
overleven,
dat stond vast.
2015
Dit gedicht als slot van een In Memoriam aan F. Starik, afkomstig uit Staat, zijn laatste bundel. Uit de aantekeningen achterin weten we wie wie is:
In de bundel heb ik je na lang aarzelen in Thomas veranderd. Hij heeft het over collega-dichter (lid van de Poule des Doods) en vriend Adriaan Jaeggi ( 1963-2008).
Mijn prachtige zoon noem ik in publicaties Majoor, wat ik in het echte leven niet heb aangedurfd: A Boy Named Sue.
Afscheid draag ik op aan mijn lief, die ik in bundels graag Victoria noem. Haar naam – dichteres Vrouwkje Tuinman – vermeldt hij niet.
