vrijdag 09 februari 2018
Het kan je overkomen in een pashok,
je pakt een jas, trekt weg en zakt ineen.
Het kan gebeuren bij een zebrapad
of in een kassarij – bij tastbaar licht
of ’s nachts wanneer je op een foto klikt.
De dag zal komen, niet meteen, niet nu,
maar plotseling is daar het barre uur.
De wereld kantelt en de film begint: –
een veld vol varens, golvend licht, je hoort
je moeders stem en zweeft en valt en stikt.
En nu je lichaam in het Lucas ligt
komt traag en zwaar een zon op in je hoofd.
Het daagt. Je hart heeft moeten hoesten. Even,
heel even viel de stroom uit in je bast.
Je ligt en wacht. En onder je twee voeten
die morgen onversaagd de straat begroeten.
2016
In meerdere gedichten van Slordig met geluk (zie ook hier) verwijst de dichter naar zijn hartkwaal. Gek dat hij er in de aantekeningen geen melding maakt van de oorsprong van bovenstaand gedicht. Wigman schreef het, in 2013, als herinnering aan zijn opname in het Lucas (het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis in Amsterdam-West maakt onderdeel uit van het OLVG). Ook stemde hij ermee in dat het gedicht cadeau werd gedaan bij het afscheid van Marnix Holtzer als lid van de Raad van Toezicht van het ziekenhuis. Bij toeval kwam ik die geschonken ‘eerste versie’ tegen. Zelfde aantal regels, maar nog niet opgedeeld in disticha en met af en toe andere woordkeus::
Het kan je overkomen in een pashok,
je sluit een jas, trekt weg en zakt ineen.
Het kan je overkomen bij een zebrapad
of in een kassarij – bij tastbaar licht
of ’s nachts wanneer je op een foto klikt.
De dag zal komen, niet meteen, niet nu,
maar plotseling is daar het barre uur:
de wereld kantelt en de film begint: –
een veld vol varens, golvend licht, je hoort
je moeder zingen, zweeft en klauwt en stikt.
Het Lucas. Ze reden je naar het Lucas.
Daar komt heel zwaar een zon op in je hoofd.
Het daagt. Je hart heeft moeten hoesten. Even,
heel even viel de stroom uit in je borst.
Je ligt en denkt. En onder je twee voeten
die morgen welgemoed de straat begroeten.
2013
