Week 2 - Ester Naomi Perquin: Zoek

Waar je gek van wordt? Dat ouders wachten
en de dag dichtklapt. Weten dat er sporen zijn, te klein
voor elk oog. Een stofje, een flinter, de val van het licht.

Het is het geweld niet waarvan je wakker ligt, het zijn de keuzes
die je maakt. De tijd die tikt. De roep om harde feiten.

De meeste dingen slijten maar dit niet. Hoe je ’s nachts, wakker,
alles overziet. Het huis, de auto. De grootte van het zoekgebied,
hoe mos groeit op een boom, de manier waarop een sigaret`
is neergelegd. Het toeval helpt en toeval pest.

Hoeveel uren kun je stoppen in een dag, een week? Achter je rug
ligt steeds de plaats waar niemand zoekt. En jij staat altijd
ergens met je rug naartoe.

Ze wachten aan de rand van elke dag. Moeders en vaders.
Het huilen, het zwijgen, het in de verte staren.
Hoe haar laatste uren waren.

Je wordt niet gek. Niet echt. En niet vandaag. Er zijn nog uren
tot het donker wort. Er ligt een vraag. Er is nog tijd.
Er kan niets worden uitgewist.

Soms zou je willen dat het antwoord zachter is.

2017


Ook vandaag uit Lange armen. Gedichten over de politie.

Moeilijk kiezen, want elk gedicht van de tien vind ik treffend. Het bovenstaande doet natuurlijk meteen denken aan de zaak Anne Faber. Maar dat is één tragedie van vele, want Ze wachten aan de rand van elke dag. Moeders en vaders. Het huilen, het zwijgen, het in de verte staren. Hoe haar laatste uren waren. […] Soms zou je willen dat het antwoord zachter is.