zondag 26 november 2017
Reis rond de wereld in vierentwintig dagen
Jouw reis rond de wereld in vierentwintig dagen:
Roemenië, Servië, Italië, Parijs, Luik, Edegem;
in Wilrijk, Antwerpen, een witte kist, het niets.
En dat terwijl tussen wieg en graf frosso modo
een langer leven past. Je groeit op, verdient het
om verliefd te worden op het strand van Barcelona,
het noorderlicht in Noorwegen te ontdekken,
je krijgt een kind, of twee, of drie, waarvoor
je zelf wiegeliedjes zingt – nadien pas Napels zien.
Niet dit. We wilden een kans om met jou te praten
over je twee namen, de geur van tientallen
steden in je bloed, over maan en roos en vis.
Niet dit: nog tandeloos en al verloren zon van Europa,
met je onbekende paspoort en kapotte kompas,
met twee ouders hun adresloze gemis.
2017
Hester van Hasselt en Bianca Sistermans zijn de makers van Hier besta ik. In eenzaamheid gestorven (zie ook hier en hier). Hester van Hasselt sprak met de dichters, onder wie ook Maria Barnas, Wim Brands, Bernard Dewulf, Eva Gerlach, Kees ’t Hart, Joke van Leeuwen, Neeltje Maria Min, F. Starik en Menno Wigman. Bianca Sistermans maakte foto’s (zoals deze van Maarten Inghels).
Uit het interview met Maarten Inghels (1988), stadsdichter van Antwerpen en oprichter (in 2009) van De Eenzame Uitvaart aldaar:
De meest aangrijpende eenzame uitvaart vond ik die van een baby. Het jongetje heeft maar vierentwintig dagen geleefd. Zijn ouders waren op de dool, ze kwamen vermoedelijk uit Servië en Roemenië. De baby werd geboren in een ziekenhuis in Parijs, lag kort daarop in het ziekenhuis van Luik en overleed in het ziekenhuis van Edegem. De ouders waren verdwenen nog voor het kind gestorven was.
Ik zocht voor dit eenzaam gestorven kindje een dichter die kinderen had, maar het was krokusvakantie en alle dichters met kinderen waren op reis. Er zat niets anders op dan het zelf te doen; binnen vierrentwintig uur voor de uitvaart schreef ik een gedicht. De begrafenis zelf was zo aangrijpend, het had iets tegennatuurlijks: dat kleine kistje dat op het kinderperk in de aarde werd gelegd. Wat ik misschien nog het ergste vind, is de eenzaamheid van die ouders. Tot op de dag van vandaag hebben ze geen idee wat er met hun kindje is gebeurd.
