vrijdag 24 november 2017
De moeder die jou droeg
zwerft in het onland, schimmenrijk
van duizenden hier ongewenst verklaarden.
Jouw kreet van geboorte
was haar een troost geweest misschien
en broze rijkdom, licht in donker
bestaan. Teloorgaan van leven
nog voor het is ontwaakt, wekt rouw
zo groot en zwaar als het leven zelf.
Je hebt geen zon gezien, geen naam
gekregen. Ik noem je Barbara,
naar deze grond die jou ontvangt.
Het woord betekent: vreemdelinge.
Maar al is hier alles vreemd voor je
gebleven, je blijft er geborgen en bewaard.
2017
Aan dit prachtboek heb ik nog nauwelijks aandacht besteed. Het ligt al maanden op tafel. Van de achterflap:
In Nederland en België sterven jaarlijks tientallen mensen in volstrekte eenzaamheid. Soms gaat het om daklozen of toeristen, vaker om oude mensen die alleen zijn achtergebleven, een enkele keer om een zuigeling die te vondeling is gelegd. Een groep dichters, die zich de Poule des Doods noemt, schrijft speciaal voor deze overleden poëzie.
De komende dagen zijn voor Hier besta ik. Te beginnen met bovenstaand gedicht van Anneke Brassinga. De auteur:
Het sterkst voor de geest staat me de eenzame begrafenis van een doodgeboren kindje. Haar moeder had haar na de geboorte achtergelaten in het ziekenhuis. De plechtigheid was in de kapel van begraafplaats Sint-Barbara (prachtige locatie aan de Spaarndammerdijk in Amsterdam-West, fv). De uitvaartleidster droeg een heel klein kistje in haar armen naar binnen. We hebben de kerkbanken verlaten en zijn er met ons allen omheen gaan staan. In het gedicht dat ik voor haar schreef, heb ik het kindje Barbara genoemd. Omdat ze geen naam had. Omdat het op Sint-Barbara was. En Barbara betekent vreemdeling.
Wordt vervolgd.
