vrijdag 27 oktober 2017
[Beluister hier]
Twee meisjes
Twee meisjes op het strand
ze lezen modebladen
ze kijken in het rond
ze dromen van een prins
Ze zoeken in hun tas
ze wijzen naar de foto’s
ze schudden met hun haar
ze praten met een vriend
Twee meisjes op een plank
gedragen door de golven
het branden van de zon
de wijzers houden op
De dag brengt ouderdom
de nacht brengt vreemde uren
het deken is zo zwaar
een bladzijde slaat om
1995
Het beroemdste lied van Raymond van het Groenewoud, waarover hij zelf ooit zei: "Daar ben ik heel gelukkig mee. Tekst en muziek kloppen.”
De piano, die Raymond van het Groenewoud zelf bespeelt, formuleert het thema. De akkoorden zijn licht als zandkorrels die even worden opgenomen door de wind, de stem van Raymond ademt de rust van de aanrollende zee op een zomerdag. […]
Hoe oud zullen die meisjes zijn? Zestien, zeventien? Zoiets. Ze hebben nog hun dromen, grote verwachtingen van het leven. Ze dromen van een prins. Ze zijn onbezorgd. De jeugd hangt ze aan. […]
Dan is er de omslag. De zanger-schrijver die dit alles aanziet en die beseft dat De dag ouderdom en de nacht vreemde uren brengt. […]
Het kan bijna niet anders dan dat de twee onbezorgde tienermeisjes hem duidelijk maken dan zijn tijd, zijn leven misschien wel, bijna voorbij is. Het is een benauwende gedachte, opgehangen aan een weemoedig stemmend, betoverend beeld dat steeds terugkomt…
Nee, wat hierboven staat, is geen tekst van mij en vaste lezers van deze rubriek zien dat onmiddellijk. Het zijn de woorden van Frits Spits. Zij is afkomstig uit De Standaard van Spits II, het tweede deel van zijn persoonlijke keuze van en beschrijvingen bij de mooiste Nederlandstalige liedjes.
Raymond van het Groenewoud kwam nog niet aan bod in mijn rubriek en alleen dat zou al een goede reden zijn. Maar… vanochtend was ik te gast in De Taalstaat (zie hier) en voorafgaand aan de uitzending sprak ik met die aardige en erudiete radioman over zijn boek en met name over dit lied en zijn toelichting.
