Week 42 - Miriam Van hee: Pinguïns

de jongen hebben nog dons op de borst
als ze toekijken hoe zich hun moeders
langzaam verwijderen, in de mist, als
hebben ze voetboeien om, hun tijd is

gekomen, zij moeten zich storten in zee,
de jongen zich redden alleen, wie heeft
hun geleerd om nooit de vorm uit het oog
te verliezen, zij zien naar het schijnt elkaar

nooit terug, daar staan zij, de ijzige wind
blaast verzamelen, het is zaak voor de
sprong vrienden te vinden en je vraagt

je wel af wat ze voelen, heimwee
verlangen, maar het is dit, geen keuze
geen sneeuwpret maar voetboeien, dit

2017


Prachtig 'sonnet'. De jongen kijken toe hoe zich hun moeders langzaam verwijderen. Toch blijven ze staan: als hebben ze voetboeien om. Want ze hebben geleerd om nooit de vorm uit het oog te verliezen en dus blijven ze kijken naar de zee en niet naar hun vertrekkende moeders, ook al zien zij naar het schijnt elkaar niet terug. Het is geen keuze, maar bittere noodzaak. Immers: hun tijd is gekomen, de jongen moeten zich storten in zee, [...] zich redden alleen. Ze schuifelen naar elkaar toe, want hun instict leert: het is zaak voor de sprong vrienden te vinden. De ijzige wind blaast verzamelen...