dinsdag 17 oktober 2017
De jongen met het rode shirt
Ik droomde van een boek waarin gedroogde
pasta zat van toen ik nog studeerde, ik at
ervan en wist terstond dat ik nu dood
zou gaan maar ik werd wakker, het was
de ochtend toen in elke krant de foto van
de aangespoelde jongen was te zien, hij lag
met zijn gezicht in het zand en de zee deed
een gebaar, ze spoelde schoon, zijn rode shirt
en zijn zwarte haar, hij droomde, maar
hij ging dood, hij werd voorzichtig opgetild,
een vergeefse opdracht, een lichtgewicht,
terwijl hij reisvaardig was, zijn veters had hij
zelf geknoopt, zijn benen waren krachteloos,
hij was van ons nu, en van de zwaartekracht.
2017
Gedicht uit Als werden wij ergens ontboden, de nieuwe bundel van de Vlaamse dichteres en slaviste Miriam Van hee. Die foto's staan er niet bij, maar als we lezen over de aangespoelde jongen [...] met zijn gezicht in het zand [...], zijn rode shirt en zijn zwarte haar, weten wij meteen dat zij het gedicht schreef met deze iconische foto's op haar netvlies.
Uit Syrië kwam hij: Aylan Kurdi. Drie jaar oud. Zijn lichaam spoelde aan op de Turkse kust. De foto van zijn huilende vader herinner ik mij ook nog goed. Gevlucht vanwege de oorlog, maar wat moet je als man in een beloofd land zonder je vrouw (35 jaar en ook verdronken), zonder Aylans broertje (ook verdronken) en zonder die kleine zelf, die droomde, maar hij ging dood [...], terwijl hij reisvaardig was, zijn veters had hij zelf geknoopt...
Onderstaande foto zag ik pas veel later. Onthutsend, die ordedieners met hun camera's. Het zal moeten voor het onderzoek, maar je denkt: alsjeblieft, redt hem, zelfs al is hij niet meer te redden.
