woensdag 16 augustus 2017
Slecht nieuws van thuis (is onderweg)
Vanaf 't balkon in deze straat
zie ik hoe jij die kerk binnen gaat
met hem en onze vrienden zelfs
en ik hoor je koor.
Nooit vergeef ik je jouw vertrek.
'k Kwam gisteren al aan; 't regende hard.
Zat hier de hele nacht wat voor 't raam;
zag olie op plassen - geen regenboog.
Jij bent vannacht ook in dit duur hotel;
je ligt daar samen in net zo'n liefdesnest.
Hij zit met mijn handen aan jouw blanke lijf;
hij kijkt met mijn grijs van jouw ogen.
Waar jij ook vlucht - je wist 't toch? -,
waar jij ook vlucht, 'k vind je toch!
'k Schenk j' aan de dood als wraak op jouw bedrog;
bruid van de dood als wraak op jouw bedrog.
2017
Binnenkort hopelijk in vertaling, schreef ik hier. Ik kwam er moeilijk uit; wist niet goed wat Randy Newman met sommige regels van Bad news from home bedoelde. Tot ik dit citaat van Newman vond:
It's an angry guy. A little like a made for TV drama in which he follows his wife to Mexico. It touches on the sort of Jim Harrison areas that I don't like: the tough ex-patriots. But it doesn't quite get there. But it feels good and it works. It's dark and scary.
De eerste regel deed mij al besluiten van High on a cliff in Mexico af te zien. Een Amerikaan vlucht naar Mexico, maar een Nederlander niet. Daarna besloot ik meer los te laten en te kiezen voor een bewerking in plaats van een vertaling. Daarmee ook voor de anekdote - één heldere gebeurtenis - dan voor de poëzie en meerdere interpretaties.
Sommige beelden vond ik te mooi om los te laten, zoals dat hij uitkijkt op de kerk waar zij gaat trouwen (met een ander) en I can hear the choir. Verheven muziek (figuurlijk) tegenover - althans in mijn bewerking - de verheven wraak (letterlijk, want vanaf een balkon). En The oil on the water made a rainbow, is bij mij juist geen regenboog, want niet het geluk, maar het onheil dient zich aan. Tenslotte dat feather bed. Ik maakte er liefdesnest van: mooi ambigu vanwege de romantiek van het nestje en de smerigheid - in zijn ogen - van hun nest.
Daarna laat ik meer los. De herhaling in het slot - de vierde strofe - vervang ik door variatie. En in de derde strofe bedacht ik dat hij vindt dat de bruidegom met mijn handen aan jouw blanke - lees: ongeschonden - lijf zit en in mijn grijs van jouw ogen kijkt. Zij was immers van hem (vond hij). En dus roept de moordenaar zijn bezit vannacht terug bij zich en schenkt haar al na één dag aan een nieuwe bruidegom: bruid van de dood.
En nu? Nog te veel gedicht en te weinig lied. Zeker door dat einde. Bruid van de dood kan niet in een lied. Geeft te veel te denken, te raden. Dat deel moet toch terug naar (zoals bij Newman) twee keer dezelfde regel. Er is nog werk aan de winkel.
