maandag 31 juli 2017
[Voor mevrouw De W.]
Er waren anderen, veel anderen, mevrouw,
die net als u op laatste kamers woonden.
Een gang vol woorden en ze gingen in en uit.
Dit was uw kamer. Zicht op het park.
In plastic tassen bewaarde u muziek,
daar was een groot, welluidend zwijgen
over de liefde en het leven.
U koesterde, mevrouw, u die geen moeder was,
foto's van kinderen, twee kinderen, spoorloos,
die uit een krant of tijdschrift tot u zwegen.
En in uw stoel, mevrouw, daar zaten beertjes,
en u zei welterusten, 's avonds laat,
in uw kamer aan het stille park,
in uw groot, welluidend zwijgen.
2017
Jos Versteegen in het nawoord van zijn nieuwe bundel, getiteld Woon ik hier:
Ik woon in een flat met uitzicht op een verzorgingshuis. Het is een groot, grijs gebouw. Als de zon schijnt, zie ik een massa oranje, rode, blauwe en groene zonneschermen. Om de paar jaar, als er verkiezingen zijn, wandel ik ernaartoe, want er is dan een stembureau ingericht. Ik maak een hokje rood en loop de deur weer uit. In het huis wonen tweehonderdtachtig ouderen. Hun levensgeschiedenis, hun lief en leed, hebben ze meegebracht naar hun kamer en ik weet er niets van. Terwijl we toch buren zijn. Af en toe zie ik ze wandelen, vaak met rollator. Ze komen ook weleens in het park aan de andere kant van het tehuis, waar ik wandel of jog. We lopen langs elkaar heen. Groeten is niet gebruikelijk.
Een paar jaar geleden kreeg ik het verzoek om te schrijven over een vrouw die was overleden in dit verzorgingshuis: mevrouw De W. Familie had ze niet en haar partner stierf lang geleden. Natuurlijk was ze in het huis niet moederziel alleen; het contact met de verzorgenden was goed. Eenzaam maar niet alleen, zo zou je haar leven in die laatste jaren kunnen omschrijven.
Ik kreeg wat informatie. Mevrouw was kinderloos gebleven. Waarschijnlijk had ze om die reden twee foto's uit een krant of tijdschrift geknipt: een jongen en een meisje. Ze waren ooit in het nieuws: vermist. Mevrouw had knuffels gekocht, beertjes. De krantenfoto's legde ze in een fauteuil en dan zette ze die beertjes ernaast. 's Avonds wenste ze het kleine gezelschap welterusten. Dat gaf me inspiratie voor mijn gedicht dat in deze bundel staat...
