donderdag 27 juli 2017
Hij zei dat hij blijft
voorgoed
zoals de ademhaling van de maan
niet ophoudt.
Hij beloofde minder koffie drinken
vet eten vermijden
minstens een uur per dag wandelen
geen zwarte kleren dragen
wel zijn witte haar
zwart verven.
Hij zei dat hij niet aan de voorbije
dagen denkt
voor het slapen een glas melk drinkt
's nachts in zijn slaap
zijn dromen in kleur ziet.
Hij beloofde het zoeken naar het weggaan
en het afscheid te vergeten
jong blijven, leven en als een vogel zingt
meezingen
de tuin niet in de steek laten, vooral
de wonderbloemen niet.
Hij beloofde zijn vrienden te bezoeken
eens in de week
met dichte ogen blootsvoets op het warme
zand van het strand lopen.
Hij beloofde dat hij blijft
voorgoed
en zelfs het trillen van een blad zou
hem niet ontroeren.
Hij zei dat hij zijn beloftes nakomt.
Ja, dat zei hij.
2012
Net als gisteren een gedicht van Nafiss Nia. Nu geen nieuw werk, maar een keuze uit haar tweede bundel, getiteld De momenten wachten ons voorbij. Al uit 2012, dus ik hoop op een binnenkortse nieuwe uitgave.
Als je de eerste regels leest met de titel in je gedachten, Blootsvoets naar het einde, weet je al hoe het afloopt. Hij zei dat hij zijn beloftes nakomt. Ja, dat zei hij. Hij had het nog wel zo beloofd: het zoeken naar het weggaan en het afscheid te vergeten. Er was dus al eerder twijfel. Prachtigste regels: Hij beloofde dat hij blijft voorgoed en zelfs het trillen van een blad zou hem niet ontroeren. Door de opbouw lijkt het of ook dat iets is wat hij beloofde. Maar nee, dat is wat zij constateerde: dat niets hem nog zou ontroeren, toen hij zei dat hij zijn beloftes nakomt. Ja, dat zei hij. Maar dat deed hij niet.
