maandag 24 juli 2017
Iemand moet altijd gemist worden
We kunnen nog altijd de as in zee storten
vanaf het dek op een afgedankt jacht
geen zilverwit zand in zicht
maar gretige meeuwen, die de waarheid weten
we laten ze met de wind die opstijgt
vervliegen hoog de wolken in.
We willen aan hen blijven denken
hun aanwezigheid, transpiratiegeur
die gemist wordt iedere dag en of ze het ei
zacht of hard wilden bij het ontbijt
hen nog eenmaal horen praten
die roemloze stemmen op de overloop.
We moeten de ongeschonden
boardingpas bewaren
de half verkoolde Lonely Planet-gids
de hypotheekpapieren, trouwringen
alles wat niet verschoeid was
in de as gelegd, hoe lang
zou het geduurd hebben
dat ene ogenblik
de angst in ieders ogen
iemand vroeg het met empathie
maar ongepast.
2017
Iemand moet altijd gemist worden was de bundel waarmee ik in 2014 kennis met haar maakte. Toen bleek dat er nog een bundel was: Dichter bij de dagen (2013), geschreven rond de ziekte en het overlijden van haar man. En haar nieuwe bundel, Hoe een zee een woord werd, verscheen onlangs en ligt hier voor mij op tafel.
Antoinette Sisto (1963) studeerde Italiaanse taal- en letterkunde. Voor de laatste editie van Poetry International, juni jl., vertaalde zij twintig gedichten van de Italiaanse dichter Roberto Amato. Hij kwam naar Rotterdam, ontmoette haar en was onder de indruk:
Er hing een aura van stilte om haar heen waardoor alles in de foyer - wat juist stond voor het volle leven - een andere wereld leek. Ik werd er heel verdrietig van en voelde die afstand tussen de twee werelden die eigenlijk ook weer zo met elkaar verbonden waren.
Antoinette Sisto, pas 54 jaar, overleed 3 juli als gevolg van twee hersenbloedingen.
