donderdag 20 juli 2017
Santo Joannes Bosco (1815-1888)
De kerk: te veel op 't hoofd gericht, te weinig tot het hart,
vindt hij dan al, want hervorming vereist juist ongewone
middelen. Hij kiest geen klassieke reli-rolpatronen,
maar goochelwerk, acrobatiek - zelfs nu nog zeer apart.
Laat jongeren lezen, stelt hij - dit zal leiden tot de start
van jeugdbibliotheken, juist in d'armste regionen.
"Fouten bestraf je niet; corrigeer en ga 't goede lonen."
De vrouw ondergeschikt? - nog zo'n roestregel die hij tart.
Vlakbij Rome in een kerk: beeld van Sint-Johannes, zo-
genaamd toegewijd tot 'zijn' kinderen. Maar misbruikzaken
doen je anders kijken naar zo'n Heilige-Vadershow.
In dit geval: ik vergis mij fiks, daarvan is geen sprake.
Integendeel. 's Avonds deze kennis vergaard. Chapeau!
Don Bosco - ook bij ons! -, jouw leven weet mij echt te raken.
2017
Inderdaad: Don Bosco - ook bij ons! Vooral in Vlaanderen, waar Don Bosco-instellingen studenten onderdak bieden. Ondanks armoede - zijn vader, een arme boer, stierf toen hij twee was - werd het hem mogelijk gemaakt voor priester te studeren. Tijdens zijn priesterschap kwam hij in aanraking met de slechte leefomstandigheid van de jeugd in de voorsteden van Turijn. Hij nam zich voor een einde te maken aan sociale wantoestanden, stichtte een jongerencentrum, probeerde goede contacten te leggen tussen werkgevers en die jongeren en bouwde zelfs huizen voor hen, zodat zij in goede omstandigheden konden uitgroeien tot geschoolde werkkrachten.
Hij distantieerde zich van politieke en sociale twistpunten, zodat hij de menselijke persoonlijkheid voorop kon blijven stellen. Ook daarmee onderscheidde hij zich. Het was op aanraden van Paus Pius X dat hij (in 1859) de Congregatie van Salesianen stichtte, later (in 1882) gevolgd door de Zusters van Don Bosco, ook wel genoemd: Dochters van Maria Hulp der Christenen. Beide organisaties richten zich (want ze bestaan nog altijd) op goed onderwijs en sterke sociale activiteiten voor jongeren.
Boeiende informatie over zijn leven en werk, vind je hier. Volgens mij heeft Hella Franken die pagina ook geraadpleegd, want alleen daar lees ik over goochelwerk, acrobatiek.
De foto die ik vond van het (of een soortgelijk) beeld dat Hella Franken beschrijft, plaatste ik bewust boven het sonnet. Door al die onthullingen rond geestelijken die zich vergrepen en vergrijpen aan jonge jongens, interpeteer je de verbeelde situatie inmiddels anders, merk ik ook zelf als ik goed naar die foto kijk. Als haast walgelijk: die onderdanige jongensblikken, de lach op het gezicht van de priester, zijn arm op die kwetsbare kinderschouder, zijn grote mannenhand die die tere kinderwang wil dragen, die onschuldige hoofdjes niet veel hoger dan het mannengeslacht dat hem meer tart dan hij kan verdragen...
Maar hoe kun je je dus vergissen. Hoewel een lezer mij vandaag schreef:
Ik vergis mij fiks, daarvan is geen sprake, staat er. Volgens mij had zij beter kunnen schrijven: daarvan lijkt geen sprake, want hoe een goed werk die Don Bosco ook heeft verricht, ik kan mij niet voorstellen dat hij geen foute dingen heeft gedaan met de hele dag jonge jongens om hem heen.
Zo ver kwam het inmiddels al, Rooms-Katholieke kerk: tot het tegendeel bewezen is, word je niet onschuldig, maar schuldig geacht.
