zondag 09 juli 2017
Vandaag zijn wij dan dus naar jouw huis gaan kijken,
waar ik zo vaak kwam omdat dat mocht van jou:
gul en gastvrij en de echte vriendschap trouw.
Hoe kan het toch dat er tien jaar moest verstrijken
voor ik die weg nu liep? Wéér huizen in bouw
op de kraag van het diep, eindeloos schatrijke
dal. Straks loopt dit pad dood bij jou en zal blijken
of tijd hier stilstond - niet voor de passant. Ciao!
Wij hebben een woning vlak bij jou gehuurd:
naast oude Bieb, die Minimart in de buurt
waar jij en ik toen nog wel eens wilden komen
voor al het eendere. En, mooi meegenomen,
dat boemeltreintje rijdt echt nog steeds naar Rome.
Jij was benieuwd naar huis van nu. Foto gestuurd!
2017
Gisteren had ik nog kunnen melden dat Hella Franken binnen die strakke vorm van haar sonnetten ook nog haar lettergrepen telt. Meestal, zoals gisteren, dertien syllaben bij vrouwelijk en twaalf bij mannelijk rijm; in bovenstaand gedicht zijn het er respectievelijk twaalf en elf.
Reissonnetten uit het zuiden is de titel van haar in oktober te verschijnen tweede bundel. Mooi thema voor de komende twee vakantieweken, wanneer ik dagelijks een van die nog niet gepubliceerde gedichten zal opnemen en becommentariëren.
Zoals ik gisteren al veronderstelde, was de ik-persoon op weg naar Rome. Maar toch niet naar de stad zelf, maar naar een dorp in de buurt, want er staat: dat boemeltreintje rijdt echt nog steeds naar Rome. Een dorpje of een gehucht vermoed ik, want er zijn een oude Bieb en Minimart in de buurt. Dezelfde als tien jaar geleden, toen jij en ik daar nog wel eens wilden komen. Nee, al het eendere betekent niet dat zij dezelfde producten wenst te kopen als destijds, maar dat het ook niet anders kan, omdat het aanbod onveranderd is. Dat was al de verwachting: het zal blijken of de tijd hier stilstond.
Wie is toch die jij? Een eerdere geliefde dan de zij binnen de wij die naar jouw huis gaan kijken en die een woning vlak bij jou hebben gehuurd? Maar ik lees niks over een vroegere liefdesrelatie tussen de eerste en de tweede persoon; wel over logeren bij een goede bekende: gul en gastvrij en de echte vriendschap trouw. Bovendien: zij zijn er wel eens samen, want er is een Minimart in de buurt, waar jij en ik toen nog wel eens wilden komen. Maar zij is er ook alleen, want ik kwam daar zo vaak omdat dat mocht van jou.
De laatste regel van het sonnet verklaart veel. In de eerste stond jouw huis; in de laatste is sprake van het huis van nu. Een vriend had een huis vlakbij Rome. De ik-figuur kwam daar vaak, tot tien jaar geleden, toen er voor haar een rottijd aanbrak die tien jaar duurde. Nu is zij daar pas overheen en durft zij er voor het eerst weer te komen. Met een nieuwe partner, waarschijnlijk haar geliefde, want samen hebben zij er een woning gehuurd.
Als de vriend hoort dat zij teruggaat naar dat dorp, vraagt hij haar te gaan kijken naar 'zijn' huis: het huis van nu. Dat staat aan een weggetje aan de rand - de kraag! - van het diep en prachtig (eindeloos schatrijk) dal. Helemaal aan het einde, want dit pad loopt dood bij jou. Samen met haar reispartner doet zij dat. Voor die vriend - vanzelfsprekend, want gulle gastvrijheid zet je graag betaald. Zij maakt een foto en stuurt die aan hem toe: Jij was benieuwd naar huis van nu. Foto gestuurd! Die laatste twee woorden staan cursief. Alles dat haar App'je aan hem was om hem te wijzen op een mailbericht. Met als bijlage dit gedicht wellicht? Dat weten alleen zij.
