dinsdag 04 juli 2017
in Argentinië stappen mensen met hun rechterbeen
het nieuwe jaar in, in Colombia lopen ze met een
lege koffer door de straat
voordat de camera werd uitgevonden trok men op de muur
met kalk een lijn rond het lichaam van degene die op reis ging
dromen is reizen zonder je te verplaatsen
vandaar dat een bed ook wel 'koffer' genoemd wordt
's nachts voelt alleen zijn eenzamer dan overdag
misschien omdat je in het donker geen schaduw hebt
als je goed kijkt zie je dat de moedervlekken op je huid
sterrenbeelden vormen
zie je een ster vallen, kijk je terug in de tijd
en mag je een wens doen voor later
als je ooit terugkeert zal ik je herkennen aan de
kalkdeeltjes die als sterrenstof op je schouders
zijn achtergebleven
2017
Haar naam kende ik uit literaire bladen als Extaze en Het Liegend Konijn. (Het laatste is een halfjaarboek met al 15 jaar steeds een paar honderd nieuwe hedendaagse gedichten - zeer aanbevolen!) Dit gedicht van Dorien Dijkhuis (1978) staat in de juni-editie van Tirade (nummer 467). Er is nog geen debuutbundel van haar hand.
Achterin Tirade lees ik dat zij ook proza en reisverhalen schrijft: Voor Passionate reist ze naar plekken die een rol spelen in de wereldliteratuur en schrijft daarover reisverhalen in de serie Literaire Bestemmingen. Dat verklaart ook de thematiek van bovenstaand gedicht en van de vier andere in deze Tirade.
Mooie opbouw. Elke strofe roept een nieuwe associatie op, zoals van verre landen naar degene die op reis ging en de constatering dromen is reizen zonder je te verplaatsen, van een lege koffer naar het bed als koffer, van dat bed naar 's nachts voelt alleen zijn eenzamer en van moedervlekken op je huid vormen sterrenbeelden naar zie je een ster vallen en sterrenstof. Dat is in de laatste strofe. Dan heb je ook als lezer een Goede reis gemaakt: van weetjes naar de tweede persoon halverwege om uiteindelijk uit te komen bij de ik-persoon. Die is iemand kwijtgeraakt, want als je ooit terugkeert... De reis terug.
Kijk ook eens op haar prachtige website.
