dinsdag 27 juni 2017
[Beluister hier]
M'n vrouw is alléén op huwelijksreis, sinds 13 april.
De prijs van de reis voor twee maakt meteen een reuze verschil.
Ik ben nou maar blij dat zij, vóór haar vertrek,
nog tegen mij zei: "Aan werk geen gebrek:
de heg moet geknipt, de tuin omgespit,
het schuurtje gewit,"
Twee weken terug ontving ik een brief; wat schrijft zij toch mooi:
"Ik ben al een maand aan de Côte d'Azur, dus niet meer in 't Gooi.
Ik ontmoette - hoe vind je 't?; ik zag het meteen! -
van vroeger een vrindje, dat was óók alleen!
Hij was met de wagen en bood mij toen aan
naar Nice mee te gaan.
Zij schreef ook: "Wij hebben hier op het strand veel pret met elkaar.
't Hotel is echt chique en 'k ben al heel erg bruin. Nou, 't beste dan maar."
Wat een aardig gebaar van die vroegere vrind;
't gebeurt niet zo vaak dat je zo iemand vindt.
Wat zal zij veel leren, want reizen, vind ik,
verruimt zo de blik.
En als zij straks thuiskomt, ziet zij meteen ons nieuwe behang!
Wat zal zij verrukt zijn als zij de loper ontdekt in de gang!
M'n buurman die zegt: "Dat vrouwtje van jou
blijft mij te lang weg; vergeet 'r maar gauw!"
M'n vrouw is alléén op huwelijksreis, sinds 13 april...
Waarom zegt zo'n man eigenlijk: "Vergeet je vrouw maar gauw"?
Hoe kan ik dat nou?
1964
Gisteren schreef ik hier al over het boek Niemand dan wij. Brieven en tekeningen van Wim Sonneveld & Friso Wiegersma. Natuurlijk valt daarin ook voortdurend de naam Huub Janssen, want Wim Sonneveld leefde zijn leven met twee mannen. Beiden schreven ook teksten voor zijn programma's: Friso Wiergersma als Hugo Verhage (onder meer Het dorp) en Huub Janssen onder het pseudoniem Jean Senn(onder meer bovenstaande tekst).
Mooie anekdote in dat boek over de ontmoeting tussen Friso Wiegerma en Wim Sonneveld:
Zesenwtintig jaar daarvoor, in 1947, werd Wim Sonneveld door Friso Wiegersma versierd. Friso deed dat door in het Leidseplein-Theater te Amsterdam achtmaal in zijn mooiste donkerblauwe pak op de eerste rij te gaan zitten bij het progamma 't Is maar comedie van Cabaret Wim Sonneveld.
Wiegersma was als een blok voor Wim Sonneveld gevallen, maar hij wist niets van artiesteningangen en dacht dat dit de beste manier was om Sonneveld te spreken te krijgen. Bij de achtste keer gaf Friso de moed bijna op omdat hij geen geld meer had voor een nieuw kaartje. Maar zijn versierpoging had toch succes: Wim Sonneveld kreeg eindelijk in de gaten dat er iemand speciaal voor hem in de zaal zat en hij liet Friso een briefje bezorgen om hem te ontmoeten bij de artiesteningang van het theater. De ontmoeting is beslissend geweest voor hun verdere persoonlijke levens en hun beide carrières.
Maar het gaat vandaag over Huub Janssens tekst uit Een avond met Wim Sonneveld (1964). Net als Het Dorp (muziek: Jean Ferrat) een vrije tekst op een Frans chanson, in dit geval van L. Daunais. Treurig lied, want lang denk je dat die pasgetrouwde man alleen op de centen is (de prijs van de reis voor twee maakt meteen een reuzeverschil) en niets doorheeft, zelfs niet als zij schrijft: We hebben hier op het strand veel pret met elkaar. 't Hotel is echt chique... Totdat de buurman uitspreekt wat hij eigenlijk zelf al weet: Vergeet je vrouw maar gauw. Pas dan is er ruimte voor zijn pijn: Hoe kan ik dat nou?
