woensdag 07 juni 2017
hij had iets vreemd
ongrijpbaar, licht, ietwat ontheemd
al eeuwen onderweg leek hij
liep voorbij
deed mij denken aan
de jongen die
ooit diep in mij
in rook is opgegaan
dus liep ik mee
we raakten aan de praat, wij twee
ik sprak hem over dingen die
over mensen wie
in dagen van weleer
eerst zweeg hij stil
toen zei hij zacht
alleen liefde telt
liefde zonder meer
2017
Nat King Cole nam het lied in 1948 op, maar het is daarna gezongen door Frank Sinatra, Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan en vele, vele anderen, onder wie ook David Bowie. Kortom: een standard. Verrassend om het lied nu, als Liefde zonder meer, te beluisteren op de gelijknamige cd van Kommil Foo. Prachtig, jazzy, gezongen door Mich. Wat heeft hij toch een mooie stem.
Sowieso een bijzondere geluidsdrager, want van de negen liederen zijn er vijf niet van het Vlaamse theaterduo, maar van Thé Lau, André Manuel en Randy Newman. Wonderbaarlijk is een vertaling van nog zo'n standard: I get along without you very well, uit 1939 en bekend van onder anderen Chet Baker en Billie Holiday.
Een cd opnemen met negen nummers en met vijf ervan een eerbetoon brengen aan het Nederlandse Lied en The American Songbook - ik vind het bijzonder, zeker omdat het de broers echt niet aan inspiratie ontbreekt om eigen materiaal te schrijven en op te nemen. De opnamen zijn overigens afkomstig uit de voorstelling Kommil Foo in Concert, waarin de stemmen van het duo zich laten opgaan in het spel van acht muzikanten op blazers, snaren en trommels en natuurlijk op bandoneon, want die fantastische Gwen Cresens is erbij. Hij is ook verantwoordelijk voor de arrangementen.
Kortom: diepe buiging voor deze pracht-cd. Maar... dit is een rubriek over poëzie en niet van cd-recensies. Over de vertaling daarom.
Bij het beluisteren van de eerste regels van de bewerking (van Mich & Raf Walschaerts samen) denk ik nog dat vreemd vreemds moet zijn en ongrijpbaar ongrijpbaars. Totdat ik me realiseer - misschien pas bij de regels Ik sprak hem over dingen die... Over mensen wie... - dat hier iemand in gesprek is die zijn woorden nog aan het kiezen is, zijn zinnen nog samenstelt. Hij had iets... Vreemd... Ongrijpbaar... Licht...
Al eeuwen onderweg leek hij, vind ik een prachtige zin. want die geeft de slotzinnen hun lading: Alleen liefde telt, liefde zonder meer.
Liefde zonder meer. Hoe ambigu. Net als de liefde in het echt. Heb lief.
