zaterdag 20 mei 2017
Mijn oma was zes jaar, ze was aan
het spelen bij de buren. Er werd
aangebeld, de buurvrouw deed
open.
Het waren Duitsers, of nee,
de Duitsers, met 'de' ervoor,
des te dreigender.
Ze vroegen of de heer des huizes
er was. "Ja", zei de buurvrouw en
ze riep haar man. Die zich angstig,
maar rustig naar de deur begaf, om
de kinderen niet te laten schrikken.
"Meekomen", zeiden de Duitsers.
"Nee", zei de buurvrouw, duwde de
deur op een kier en begon haastig
zoekend door het huis te lopen.
de trap op, de keuken in.
Haar man keek naar de kinderen.
Hij was inmiddels lijkbleek
geworden.
Even later kwam de buurvrouw de
trap af met een tasje in haar hand.
In het tasje zaten een
tandenborstel, een appel en een
schone onderbroek.
Ze drukte het in de warme hand van
haar man. Ze opende de deur en
knikte naar de Duitsers.
Die de buurman meenamen en
een straat verderop een nekschot
gaven.
Dat tasje met die appel, die
tandenborstel en die schone
onderboek, dat is liefde.
Mijn oma, op wie dat tasje als
klein meisje zo veel indruk maakte
dat zij het voor altijd meedroeg en
erover vertelde tegen iedereen.
En ik, die dat tasje nooit meer
zal vergeten en het nu weer
doorgeef aan jou, compleet
met onderbroek, appel
en tandenborstel erin.
Zo snel bij elkaar geraapt.
Zo veel liefde spreekt eruit.
En zo veel pijn doet het als
dat tasje valt en die appel rolt,
verloren over straat.
Die man die neerviel, wist dat er
van hem gehouden werd, (want)
hij droeg het bewijs in de vorm van
een tasje in zijn hand.
En die appel kon overal heen
rollen, maar hij is van grote
waarde voor altijd.
Dat is liefde.
Wat spulletjes bij elkaar graaien
tegen beter weten in. Snel wat in
een tasje stoppen, al had je het
liefst jezelf in dat tasje gestopt,
toch nog kunnen nadenken in die
situatie.
Een appel, een onderbroek en een
tandenborstel kunnen bedenken.
Die spullen zoeken en kunnen
vinden, niet te veel spullen denk
je, want misschien moet hij heel
ver en dan is het zo onhandig voor
hem.
Liefde oog in oog met de dood.
Ze zijn even sterk, dat staat in de
Bijbel.
Sterk als de dood is de liefde.
2016
Zij kon het al vijftien jaar heel goed in haar eentje, vond zij, toch altijd alleen maar aan het werk. Maar in 2013 kantelde haar leven. Zij kreeg een burn-out en meende het voortaan te moeten zoeken in het boeddhisme. Toen was daar ook zomaar opeens de liefde van haar leven, zij raakte zwanger van hem en zou een zoontje baren, maar... zij kreeg na drie maanden een miskraam. Oktober 2014 stond zij, inmiddels alweer vijf maanden zwanger, op het toneel om over dit alles te vertellen. (En om er regelmatig even af te stappen omdat zij wéér moest plassen.) Kort daarna werd zij moeder van een dochter.
Ik heb het over theatermaakster - zelf noemt zij zich stand-up-filosofe - Laura van Dolron (1976) en haar voorstelling Liefhebben, waarin zij onderzoekt wat liefhebben is. Want haar werk gaat over wat zij meemaakt, zoals nu de liefde die zij beleeft. En over wat haar fascineert en waarover zij meer te weten wil komen dus, want wat is liefde nou eigenlijk?
Nu is dit een poëzie- en geen theaterrubriek. Maar Van Dolron besloot van Liefhebben ook een boek te maken met teksten uit dat programma. Citaat van de achterkant: Dit is een boek voor alle stellen en alle singles, voor iederen die ooit liefhad, voor iedereen die iemand verloor waar hij veel van hield.
Niet alle teksten uit de voorstelling vond ik even bijzonder, herinner ik me. Die over privézaken soms nogal clichè; die over helden als Lennon, Mandela en natuurlijk Boeddha vaak wat gezocht. Maar bij het zien van haar troost-mobile - met onder meer een kruik, babykleertjes en een netje sinaasappels - schoot ik al vol.
Haar boek Liefhebben beschouw ik als een taal-mobile. Want teksten als de bovenstaande, dat is toch echt poëzie!
