zaterdag 29 april 2017
Je weet toch dat niemand zo'n hoeveelheid
geheimen aankan zonder dat er iets uit sijpelt
of een deel van je persoonlijkheid verandert
er is maar zo veel te verbergen achter
de bewegingen van elke dag, eerst zijn er berichten
of een gesprek dat je niet vertelt en later delen
van een dag, uren in een nacht, zijn stem blijft hangen
in je hoofd terwijl je een huis aanzet, voer in bakjes
melk in bekers, je went aan nieuwe waarheden, schuift
een filter over de feesten waar je danst, diners
waar je toch niet was, het geeft spierpijn
in je lichaam, maar ook dat went en zo schuift
het steeds meer, schuiven stapels polaroids
over elkaar tot je alleen het beeld onthoudt
dat op dat moment boven ligt.
2016
Op 27 maart beloofde ik komende week nog terug te komen op de Lieve Imke-brieven in Dit is hoe het ging (2016), de recentste bundel van Froukje van der Ploeg. In Zover (2013) was het één slotgedicht; de laatste bundel eindigt zij met vier gedichten aan haar hartsvriendin.
Laat ik vandaag maar beloven dat ik binnenkort terugkom op Lieve Imke, want ik koos nu een ander gedicht uit Dit is hoe het ging. Over beloftes gaat het ook hier; of nee, over niet nakomen wat je hebt beloofd...
Opslagruimte gaat over het leiden van een dubbelleven. De titel verwijst naar de beperkte ruimte in ons hoofd om zo'n hoeveelheid geheimen aan te kunnen zonder dat er iets uit sijpelt. Een ander gedicht - wèl uit de Lieve Imke-reeks - eindigt met: Ik ben mijn vader, wat had ik dan gedacht?
Daarmee wordt de bundel haast tot een reeks verhalen in dichtvorm die weer uitmonden in één geheel: een lyrische roman. In het titelgedicht hebben we immers gelezen:
Ze zegt: er kwam iemand over de vloer
bij je moeder, in de tijd in Den Haag
dat je vader volop vreemdging...
De ik-persoon is net verlaten en denkt troost te vinden bij mannen voor één nacht. Ik ben mijn vader... Maar in het slotgedicht - jaja, we komen toch weer uit bij Lieve Imke - lees ik:
De tijd dat de nachten lang leken ligt achter me, ik ben
onzichtbaar geweest, gleed terug in bedden nadat
ik een andere tong deelde, hoorde geoefende woorden
gefluisterd in mijn oor, verloor hoe dingen vanzelf gingen.
Ik hoorde geoefende woorden... Terug bij de leugens, beloftes zonder betekenis. In Dit is hoe het ging heeft alles met alles te maken. Dit is hoe het ging, terwijl intussen niets gaat zoals het gaat.
Op Lieve Imke kom ik terug. Beloof ik.
