donderdag 06 april 2017
5 oktober 2014
Neeeee, niet weer! Daar zijn ze weer, die *piep*emoties!
Ik dacht dat het weer wat beter ging. Het was fijn thuis dit weekend en heerlijk om Kien te zien vanmiddag. Natuurlijk was het daarna moeilijk om hier te zijn. Ik heb gelezen en gezellg gedaan en toen het niet meer ging, heb ik het tegen Mike gezegd. Daarna zijn we met nog een stel meiden gaan wandelen. Lekker melig samen sneeuwliedjes gezongen.
Ik ben nog niet binnen of dat rotgevoel is weer terug.
Ik wil dit niet meer; ik kan het niet meer! Iedereen denkt natuurliijk dat het goed gaat, dat ik wel weer dingen kan, maar het lukt niet. Ik kan het toch niet, zelfs als ik heel erg mijn best doe. En ik ben al zo moe. Ze bedoelen het goed, maar niemand weet hoe zwaar het echt is. En voor hen is het ook lastig, omdat ze het niet meer voor me op kunnen lossen. Het is voor iedereen beter als ik er niet meer ben, dan heb ik eindelijk rust en zij ook. Ik kan niet meer, ik ben er klaar mee. Ik weet hoe ik het kan doen en ik ga het ook doen.
Komt die muts van de begeleiding kijken hoe het gaat. Rot op! laat me met rust! Nou zal Mike zo wel komen, doorpakken.
Afscheidsbriefje... Ik hou van jullie en ik heb nu eindelijk rust! Kamerjas, ik weet hoe ik de knoop moet maken; zo is-tie sterk. Klaar.
Jitske
Nee, dit is geen gedicht. Ik las een interview met Stanneke Lunter. Psychiater. Opgeleid om te helpen. Maar op 16-jarige leeftijd krijgt haar jongste dochter een diepe depressie...
Ze verandert in een somber meisje met gebogen schouders en doffe blik. Er volgt een periode van opnames, zelfbeschadiging, suïcidaliteit, wachten op medicatie, tot Jitske een einde aan haar leven maakt.
Bovenstaande tekst is Jitskes laatste levensteken. Daarmee begint Lunters boek Geen pijn, geen angst, geen leven. Nee, het is geen gedicht, maar toch...
Ik denk dat ze op zijn minst ambivalent was. Dat ze meestal wel verder wilde, maar niet wist hoe; dat ze bang was dat ze het niet kon. Dat ze doodsbang was, juist nu ze weer stappen aan het zetten was naar een normaal leven en merkte dat ze het soms weer even fijn kon hebben. En met al onze liefde en steun hebben wij die angst niet kunnen wegnemen.
Ik las Stanneke Lunters boek en was erg onder de indruk. Vooral van die brief van Jitske. Kamerjas, ik weet hoe ik de knoop moet maken; zo is-tie sterk. Klaar. Nee, dit is geen gedicht - ja, dat is het wel.
