dinsdag 28 maart 2017
Soms moet je om ruimte te scheppen leegte forceren. Je hakt een boom om. Haalt een muur neer. Loost zaad. Brandt een heideveld af. Geeft over. Zoogt een kind. Giet uit. Doodt een mens of dier als plaatsvervanger. Houdt je mond ten overstaan van ademloos publiek. Neemt afscheid van je liefste. Wist je vertaktste geheugen.
Maar er is geen sneeuw meer of hij smelt.
2017
Reisverslag, essay, proza, poëzie - het is het allemaal tegelijk in Steencirkels van Piet Gerbrandy (1958). O heet de man die uit zijn burgermans bestaan stapt om uiteindelijk op de poolcirkel - niet voor niets een alsmaar kleiner wordende dampkring - te belanden. Niet alleen, maar met een vrouw, met en in wie hij zich helemaal verliest:
Zonder veel geluid te maken beet krabde en bereed ze mij en vingers klauwend in haar vacht kwam ze driemaal hijgend klaar waarbij haar gespierde schoot zo strak samentrok dat ze me leeg zoog als nog nooit een vrouw me verlost had. Ze bleef een tijdje nog na sidderend op me liggen keek me toen glimlachend aan kuste me en rolde van me af. Zo vrijt alleen wie uit is op nieuw leven.
Vitaal is het niet alleen in bovenstaande regels, maar steeds. Binnen een somber beeld van de wereld als fenomeen zal de mens, nietig individu, het moeten maken in de tijd die hem gegeven is.
De lucht van de wolken en de meeuwen.
Wij blijven aan de grond en halen adem.
De zee behoort aan vissen toe en wieren
Wij koelen af in water dat ons wiegt.
Het vuur is van de stammen en de vlammen.
Wij warmen ons aan lijven die ontbinden.
Het land is van de aarde. Niet van ons.
