donderdag 23 maart 2017
Kom zitten in de schoolbank der natuur
op steenjuweel gevat in tin en brons.
Als oude meesters staan de bomen hoog
rondom en ruisen hun geheimen toe.
De huizen hebben oren voor wat zingt,
het baksteen luistert naar het klare groen.
Hier is een lege plek om van te leren -
ga zitten, en laat alle wanhoop varen.
2016
Kan poëzie de wereld veranderen? Wat een grote vraag.
In Apeldoorn ligt de Metaalbuurt: veel arbeidershuisjes - zogenaamde woningwetwoningen - uit het begin van de twintigste eeuw, die vanaf 2005 zijn gerestaureerd, maar... behouden zijn gebleven. Dit op verzoek van bewoners, van wie sommige families al generaties in deze arbeidersbuurt wonen. Zij kozen niet voor afbraak en herbouw, maar voor herstel.
Kan poëzie een land veranderen? Nog steeds een veel te grote vraag.
In de Metaalbuurt is één supermarkt. Aan de Eendrachtstraat, waar ook een bloemist en slager zitten. En er is een viskraam. Er is één openbare basisschool. Het gebouw van de school voor voortgezet onderwijs wordt inmiddels ingezet als kantoor- en cursusruimte.
Kan poëzie een stad veranderen? Nee, nog steeds te groot.
Tussen de Zilver- en de Koperweg - je bent Metaalbuurt of je bent het niet! - ligt het Westenenkerpark. Vlakbij bevindt zich Thomashuis Apeldoorn: een zorghuis voor jonge mensen met een beperking. Dat tehuis kwam voort uit een burgerinitiatief van deze wijk.
Kan poëzie een woonwijk veranderen? Dat is een goede vraag.
In de Metaalbuurt staat een stenen bankje met uitzicht op de huizen en met uitzicht op het park. In dat bankje - steenjuweel gevat in tin en brons - staat bovenstaande tekst van Ton van Deel (1945) gegraveerd. Het gedicht is nu ook opgenomen in zijn pasverschenen bundel Herfsttijloos - ja, dat schrijf ik goed: het is een bloem die bloeit in de herfst; een goede titel is ambigu. Met die poëzietekst in dat bankje zijn de bewoners heel blij: Kom zitten in de schoolbank der natuur. [...] Hier is een plek om van te leren.
Kan poëzie een mens veranderen? Ik denk van wel.
