zaterdag 18 februari 2017
Twintig keer naar het journaal gekeken en het is nog steeds
waar: zomaar in het web gevlogen van de oorlog van anderen.
Bestaat er in het Russisch ook een woord voor schuld,
woord voor genade, noem het woord dat macht niet duldt:
voor zulke pijn heb je niet eens een woord.
Twintig keer naar het journaal gekeken en het is nog steeds
moord. Je zoekt de weefsels van dit absurd verhaal. Je vindt
het woord, who cares of het bestaat of niet. Wereldverdriet.
2014
Vier jaar lang, van 2013 tot 2017, was Anne Vegter (1958) Dichter des Vaderlands. Inmiddels is zij opgevolgd door Ester Naomi Perquin (ook hier).
In Wat helpt is een wonder zijn nu de gedichten gebundeld die Anne Vegter in die periode in opdracht schreef. Niet alleen het werk dat NRC-Handelsblad publiceerde naar aanleiding van actuele gebeurtenissen, zoals de kroning van de nieuwe koning, de Europese verkiezingen, het overlijden van Johan Cruijff en van de dichters Gerrit Kouwenaar (ook hier) en Leo Vroman, de discussies over vluchtelingenbeleid en Zwarte Piet en de terroristische aanslagen in Parijs en Oekraïne, maar ook de gedichten die zij voorlas bij een opening van een tentoonstelling of de onthulling van een buste (van dichter Rutger Kopland - ook hier) staan afgedrukt.
In haar voorwoord schrijft Anne Vegter dat er een taal bestaat die door iedereen verstaan wordt. En zij vervolgt:
Ik heb die taal moeten leren spreken. Ik heb altijd een innerlijke taal gehad. Eigen woorden, maffe gedachtensprongen. Mijn tijdelijke motto is dat van Tante Patent van Annie M.G. Schmidt geworden: "Het leven is gemakkelijk als je niet moeilijk doet." Dat geldt ook voor mijn 'vaderlandse' poëzie. Ik spreek uit mijn hart. En ik probeerde vier jaar lang gedichten te maken met een heldere navigatie. Zodat dichter en lezer op hetzelfde moment op hun bestemming aankomen.
Daar is zij overtuigend in geslaagd, want vanochtend bladerde ik door de bundel en kon niet kiezen. Dat is een goed teken. De reden waarom ik uiteindelijk voor bovenstaand gedicht van 17 juli 2014 koos, is omdat het neerhalen van de MH17 in Oekraïnie zo'n impact op dichter en lezer had dat zij, bij hoge uitzondering, een week later nog een gedicht aan hetzelfde onderwerp wijdde: 23 juli 2014 was de dag van nationale rouw om de slachtoffers van die verschrikkelijke aanslag.
Tot slot ook dat vierregelig gedicht:
Volgens de dichter Rózewicz begint oneindigheid na het gedicht.
Een ander schreef dat in den beginne het woord en aan het einde
het lichaam was. In de libelle, die een minuut geleden op mijn hand
landde, het onverschrokken bewijs van teer en ademend licht.
