zondag 15 januari 2017
Beluister hier.
Het lachen dat wij samen deden,
het is voorbij, het is voorbij...
En wat wij waren, ik en jij,
is onherroepelijk doorgesneden...
Nu is de winter ingetreden:
een bar en bitter jaargetij.
Het lachen dat wij samen deden,
het is voorbij, het is voorbij.
Maar uit een ver voorbij verleden
komt altijd weer omhoog in mij,
als water in een woestenij,
een lachen, lachen zonder reden,
het lachen dat wij samen deden.
Nu dat het lachen mij vergaat
en mij het huilen nader staat...
Nu alles mis is, alles mis
en niets meer, niets meer over is
van alles wat wij samen waren,
van alles wat, weloverdacht,
was opgewekt, tot bloei gebracht...
Nu van die tuin, van onze tuin
niets over is dan enkel puin
en dode bloemen, dode blaren...
Nu alles weg is en verloren,
blijf ik - de hemel weet waarom -
nog steeds dat lachen in mij horen...
Het lachen dat wij samen deden...
(zie strofe 1)
Nu ik weer leer alleen te zijn,
om 's morgens op te staan met pijn,
te werken - enkel met het doel:
verdoving van teveel gevoel...
Nu van mijn vrienden, geen van alle,
nog redden kan wat is vergaan,..
Nu ik weer voor dat bed moet staan,
met teveel pillen, teveel drank
en 't weten dat ik, godzijdank,
straks weer een keer in slaap mag vallen...
Nu alles weg is en verloren,
blijf ik, de hemel weet waarom,
nog steeds dat lachen in mij horen.
Het lachen dat wij samen deden...
(zie strofe 1)
Natuurlijk kende Friso Wiegersma (1925-2006) dit gedicht van Bert Schierbeek: Maar we zouden... Toch schreef hij Het lachen dat we samen deden. Het lachen dat wij samen deden... Die ander is Wim Sonneveld, Wiegersma's levenspartner. Maar Wiegerma schreef het lied speciaal voor Willem Nijholt, die met Sonneveld optrad. Ook hij is een van wij samen.
Aan het einde van het twee-rijmregelige refrein staat er: Maar uit een ver voorbij verleden komt altijd weer omhoog in mij, als water in een woestenij, een lachen, lachen zonder reden, het lachen dat wij samen deden. In de bloemlezing Ik zou je het liefste in een doosje willen doen (1998), maakten samenstellers Jacques Klöters en Kick van der Veer, daarvan: komt altijd weer omhoog in mei. Toen ik dat las, dacht ik: beetje weinig verdriet meegemaakt als je het missen denkt te kunnen reduceren tot een maand in plaats van levenslang! Hoewel ik hen daar destijds meteen op wees in mijn recensie in dagblad Trouw, hebben de sloddervossen die fout in latere drukken niet eens hersteld.
Ook ik ben de tekst overigens niet trouw. Wiegersma schrijft overal we en me in plaats van wij en mij. Dat heb ik nooit gesnapt, want alleen al in de eerste strofe krijg je zomaar een ij-rijm cadeau als je kiest voor de spellling die ik volgde.
